Zaskoczył mnie ten film i to bardzo. Zaczęło się dość niemrawie, ale to chyba przez to, że trzeba było zarysować sytuację rodzinną, a jak bohaterowie wczuli się w swoje role, to dali nam wielki show! Znakomity duet Taylor-Newman (dla mnie minimalnie lepsza jednak Taylor) i bardzo dobra gra aktorów drugoplanowych, choć przez specyfikę i ograniczenie miejsca akcji, granica między postaciami pierwszego i drugiego planu nieco się zaciera. Film ponadto świetnie wykorzystuje obrazowanie poprzez metafory, a rozgoryczenie zastanym życiowym fałszem i niemożność zaradzenia mu eksploduje w końcu w duszy bohaterów, dodatkowo głęboko poruszając przy tym widza. Każdy z nas może zacząć się zastanawiać: "A jak jest z nami, czy nasze relacje opierają się na prawdzie czy może na niedomówieniach i fałszu"? Tutaj 65-letni człowiek staje przed takimi pytaniami w obliczu nieubłaganej śmierci, a owo życiowe podsumowanie staje się pewnego rodzaju symbolem i faktem, który może okazać się szalenie bolesny, a dodatkowo niemożliwy do "odkręcenia". Tutaj jednak wygrała ludzka solidarność i pokora, odwaga, by zmierzyć się z toczącym rodzinne życie robakiem, stanowcze stop przed uciekaniem od życia i siebie samego. To w tym filmie jest wyjątkowe. Mówi prosto o rzeczach, o których dziś już się nie mówi, gdyż uznaje się je za coś zwyczajnego, za coś, co po prostu jest (dobre albo złe) i jaki sens toczyć o tym jałowe dyskusje. Uniwersalizm filmu jest porażający! A jeśli dodać do tego aktorskie wisienki, to wychodzi kapitalna uczta kinomana. Polecam!